Poznań pożegnał Wincentego Różańskiego. O godz. 11:00 odbyła się Msza Swięta w Kościele Ojców Dominikanów a o godzinie 13:00 Witek pochowany został w Alei Zasłużonych cmentarza miłostowskiego.
* * *
dziś nie wiem po co
z godziny na godzinę
znam sensu przyczynę
oto siedzę nad kartą
gdzieś ktoś woła pragnie –
siedzę w owym fotelu na pustkowiu
na dnie –
jeszcze jeden dzień zagasł
zagasło już ciało
zapalcie mnie chmury weźcie z politury
na pustyni migoce
sadzę cień światłości
wszystko jest psa ością
odwieczną zazdrością –
przy stole monstrumy
miłość tnie szkła udo
w ojczyźnie u praojców raz cicho raz widno
nad metropoliami chmura, parowiec dymi,
o czajko! gazelo! cóżeśmy czynili?
Andromeda gdzieś tu może
na powietrzu tętni, jeszcze coś iska –
na warcie przeszłości –
dzieci już w pagórku, tętni wąs sąsiada,
krewna potępionych o tęsknocie gada
co ja tu wypowiem na oścież pukany ?
* * *
kiedy miałem osiemnaście lat
chciałem być julianem sorelem
potem rastignackiem
potem bohaterem hłaski
w końcu zostałem poetą
zostałem nikim
ale bohaterzy pozostali w pamięci
codziennie jestem którymś z nich
i tak umrę jak bohater
powieści pt. życie
które pisze za mnie epos
o człowieku który był wszystkim
WINCENTY RÓŻAŃSKI Jeden z najwybitniejszych poetów polskich, urodził się 12 lipca 1938 roku w Mosinie koło Poznania, w rodzinie powstańca wielkopolskiego; zmarł 3 stycznia 2009 r. w Poznaniu.
Ukończył Technikum Księgarskie, studiował na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Debiutował na łamach miesięcznika “Nurt” wierszem “Tak to już jest…” w roku 1963. Należał do grupy poetyckiej “Wiatraki” oraz “Wiry”, działał w klubach studenckich “Od Nowa” i “Akumulatory”.
Pierwszą jego książką , wydaną w roku 1968 był zbiór osobliwych utworów pt.”Wiersze o nauce nawigacji między kamieniami”. Kolejne tomy to między innymi: “Dziecko idące jak włócznia śpiewało”, “Mieszkam w Pogodzie”, “Zakole”, “Wiersze – dzieci”, “Oddech i gest”, “Córeczka poezja”, “Wszystko nie to”, “Ciemna rzeka”, “W roznieconym ogniu”, “Została pusta karta dań tego świata”.
Poeta otrzymał za swoją twórczość Medal Młodej Sztuki w Poznaniu, a także Nagrodę literacką im. Jana Kasprowicza. Wyróżniono go Odznaką Honorową m. Poznania oraz Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego. Przyznano mu także tytuł Zasłużonego działacza kultury oraz Srebrny Krzyż Zasługi.
Wincenty Różański reprezentuje nurt stylizacji ludowej kolażu wyobraźni, natury i rzeczywistości historyczno – społecznej. Refleksja nad losem i sensem tworzenia prowadzą nieraz do apatii intelektualnej, która pozornie wydaje się rezygnacją. Ostatecznie zwycięża życie i “Ogień rozniecony w mozole”. Poeta ten jest jednym z najoryginalniejszych współczesnych twórców, nigdy nie ulegał prądom literackim, “pisał tak jak się oddycha”. Różański zawsze pozostawał prywatny, niezwykle trudno było zaakceptować jego rozbite zdanie, “Rozsypujący się” wiersz, “rozmontowany świat”, rozdartą osobowość, a nawet – “zdekomponowany zaświat”. Wiersze Różańskiego tłumaczone były na język hiszpański, bułgarski, grecki i niemiecki.
Przyjaźnił się z legendarnym Edwardem Stachurą, który nazywał go “Synem Bogini” a także z Ryszardem Krynickim, Leszkiem A. Moczulskim czy Janem Himilsbachem.
O życiu i twórczości Różańskiego w 1993 roku Tadeusz Żukowski nakręcił film telewizyjny “Będziemy piękniejsi”, a w 1997 roku ukazała się książka Piotra Kępuińskiego i Andrzeja Sikorowskiego “Któż to opisze, któż to uciszy. Rozmowy z Wincentym Różańskim” na którą składają się rozmowy z poetą, jego korespondencja, szkice, wspomnienia i wiersze.