Podobno
Przed 90. laty 11 listopada 1918 r. Polska odzyskała niepodległość. Jednym z pierwszych dekretów wydanych przez Naczelnika Państwa w dniu 24 grudnia 1918 r. było rozporządzenie O Tymczasowej Organizacji Palestry Państwa Polskiego; co świadczy o tym, jak wielką wagę przywiązywano w tamtych latach do zapewnienia obywatelom odrodzonego Państwa Polskiego ochrony ich praw – tę datę, symbolicznie przyjmuje się za początek istnienia samorządu adwokackiego w Polsce.
W Warszawie w dniu 29 listopada 2008 r. odbyły się centralne uroczystości związane z 90. leciem samorządu adwokackiego. Ani jedna stacja telewizyjna nie nadała nawet skrótu informacji z tych uroczystości. W żadnym poczytnym dzienniku nie ukazało się jakiekolwiek opracowanie ukazujące dorobek Adwokatury Polskiej.
W czasach, gdy mamy specjalistów od wizerunku – ponoć nawet Naczelna Rada Adwokacka dwóćh takich od wizerunku adwokatury zatrudnia – na stronach internetowych Naczelnej Rady Adwokackiej nie ma wzmianki o tych uroczystościach, poza komunikatem że się odbędą i programem obchodów. W całym polskim Internecie nie ma ani jednego zdjęcia z obchodów, o materiale wideo nie wspominając.
O tym, że w Warszawie odbyły się centralne uroczystości 90. lecia Adwokatury Polskiej nie wiedzą nawet sami adwokaci.
Zatem nie miejmy pretensji do mediów, że o Adwokaturze Polskiej nic nie napisały, skoro sama adwokatura o swój wizerunek nie zadbała. Nadzieja oczywiście – jak zawsze zresztą – w Poznaniu; obchody 90. lecia Adwokatury Wielkopolskiej odbędą się 20 grudnia. Będą organizowane przez Okręgową Radę Adwokacką w Poznaniu. Miejmy nadzieję, że cała Polska się dowie, że Adwokatura jeszcze istnieje. Ze jeszcze nie zginęła.
W Internecie jedynym tekstem godnym zauważenia jest tekst na stronach Prezydenta Rzeczypospolitej (który na uroczystościach się nie pojawił; mimo, że tak ceni Marszałka, który jednym z pierwszych swoich dekretów Palestrę Państwa Polskiego zorganizował).
Tekst ze stron Prezydenta Rzeczypospolitej MacLawye® poniżej zamieszcza (bo któż jeszcze wchodzi na strony www Prezydenta RP ?).
Ewa Junczyk-Ziomecka, Sekretarz Stau w Kancelarii Prezydenta RP:
“Pozdrawiam serdecznie organizatorów i wszystkich uczestników uroczystych obchodów 90-lecia Adwokatury Polskiej. Pozdrawiam przedstawicieli Naczelnej Rady Adwokackiej, gości krajowych i zagranicznych, a przede wszystkim – osoby wyróżniane dzisiaj odznaczeniami państwowymi.
Odzyskanie przez Polskę niepodległości 90 lat temu zbiega się z powstaniem samorządu adwokackiego, który od początku aktywnie włączał się w budowę odrodzonej w 1918 roku Polski. Intencją twórców II Rzeczypospolitej było przecież stworzenie państwa nowoczesnego, a zatem praworządnego – tego zaś nie można osiągnąć bez zapewnienia mocnej pozycji sądom, prokuraturze i adwokaturze. Tę pozycję tworzyli wybitni polscy prawnicy. Wystawa „Adwokaci Polscy Ojczyźnie” przypomniała losy tych, którzy poświęcali swój talent i pracę w służbie publicznej i społecznej, tworząc zarówno dorobek nauki i kultury, ale przede wszystkim: chroniąc prawa i wolności obywateli.
Losy środowiska adwokackiego były zawsze ściśle związane z biegiem wydarzeń, które kształtowały dzieje państwa polskiego. Adwokaci byli legionistami, walczyli też w wojnie polsko-bolszewickiej. II wojna światowa, okupacja i Holocaust zabrały najwybitniejszych spośród polskiej palestry. W walkach zbrojnych i obozach koncentracyjnych, rozstrzeliwani, więzieni i wywożeni na zsyłkę ginęli adwokaci – blisko 60 procent – i aplikanci – 90 proc. Czyniło to z nich jedną z najbardziej zdziesiątkowanych grup polskiej inteligencji.
Również w późniejszych, powojennych latach adwokaci zapisali piękne karty w dziejach Polski. Wielu z nich broniło oskarżonych w procesach politycznych jak proces „szesnastu” czy w procesach poznańskiego czerwca, wielu pomagało prześladowanym przez władze komunistyczne robotnikom, księżom i ich rodzinom. Z grona adwokatów wywodzili się liczni uczestnicy lub doradcy demokratycznej opozycji. Wśród autorytetów tamtego czasu, reprezentujących środowisko adwokackie, których postawa do dzisiaj może być wzorem, są postacie mecenasów Stanisława Hejmowskiego, Władysława Siły-Nowickiego, czy obrońców w procesie o morderstwo ks. Popiełuszki.
Państwa dzisiejszy jubileusz zabiega się z dwoma innymi. Z uchwaleniem konwencji ONZ przeciwko ludobójstwu (któż inny jak nie polski adwokat żydowskiego pochodzenia Rafał Lempkin nazwał zbrodnie XX wieku słowem „genocide” ?) oraz Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Artykuł 11, mówiący o prawie do wszystkich koniecznych środków obrony podczas publicznego procesu jest jednym z najważniejszych praw człowieka, zapisanym w Deklaracji. Formalne zagwarantowanie tego prawa, a także w równej mierze fantastyczna możliwość korzystania z niego, słusznie uznawane są za uniwersalne kryteria oceny porządków prawnych. Prawo do obrońcy to zatem przede wszystkim cywilizacyjny standard, mający nie tylko prawne, ale także moralne uzasadnienie. Wyłącznie państwo przestrzegające praw obywatelskich i praw człowieka, wśród nich prawa do obrony podczas publicznego procesu, może się rozwijać w sensie politycznym, gospodarczym i obywatelskim. Instytucjonalne gwarancje prawne stabilizują bowiem oczekiwania społeczne i pozwalają na długofalowe planowanie działań. To, że kraje o wysokiej kulturze prawnej są zarazem krajami rozwiniętymi i zamożnymi, nie jest zatem zbiegiem okoliczności. Dlatego dobrze wykształcona i przygotowana kadra prawnicza, w tym adwokatura, to jeden z fundamentalnych warunków pomyślnego rozwoju także i naszego kraju. W tym sensie pozycja i sytuacja adwokatury nie pozostaje bez wpływu na kształtowanie się wielu dziedzin życia społecznego i gospodarczego w Polsce.
Od Państwa profesjonalizmu i dyskrecji do sposobu, w jaki wypełniają Państwo zadania związane ze swoim zawodem, zależy poziom kultury prawnej naszego społeczeństwa. Ten zaś przekłada się na jakość polskich instytucji, na kondycję państwa i jego pozycję w Europie i świecie.
Także po 1989 roku, kiedy odzyskaliśmy w pełni suwerenne i demokratyczne państwo, adwokaci aktywnie włączają się w działalność samorządową i polityczną, wnosząc swoją wiedzę, kompetencje i kulturę prawniczą. Wśród uczestników dzisiejszej uroczystości są osoby, którym udaje się pogodzić obowiązki adwokata z podejmowaniem różnych form aktywności na polu społecznym, naukowym i charytatywnym. Dziękuję za to wszystko, co do tej pory uczynili Państwo dla Rzeczypospolitej i gratuluję Państwu przyznanych dzisiaj odznaczeń państwowych. Korzystając z okazji, jakiej dostarcza dzisiejsza uroczystość na Zamku Królewskim w Warszawie, pragnę za Państwa pośrednictwem złożyć najserdeczniejsze życzenia całemu środowisku adwokackiemu w Polsce.
Życzę Państwu dalszego rozwoju zawodowego i wszelkiej osobistej pomyślności.”