Paradoks parlamentarny

Opublikowany przez jmm
Paradoks parlamentarny

Gdyby Senat odrzucił ustawę o Sądzie Najwyższym a w Sejmie przy głosowaniu uchwały Senatu “ziobryści” wstrzymali się od głosu, bo przecież nie mogliby zagłosować przeciwko uchwale o odrzuceniu ustawy o Sądzie Najwyższym, bo by się kompletnie ośmieszyli; a za uchwałą Senatu też by być nie mogli, bo przy takim głosowaniu baliby się, że im ręce pousychają; więc wstrzymaliby się od głosu – to mielibyśmy paradoks godny kraju, w którym wymyślono kwadratową czapkę na okrągły łeb.

Oto sprzeczna z Konstytucją ustawa uchwalona głosami (wstrzymującymi się) opozycji, która deklaruje poszanowanie dla Konstytucji i jej obronę;  pada głosami (wstrzymującymi się) “ziobrystów” czyli tych, którzy zawładnąwszy Ministerstwem Sprawiedliwości, Konstytucji najbardziej nie szanują.

***

Jednak Senat dla uniknięcia choćby cienia zarzutu, że swoją decyzją blokuje środki z KPO, powinien – przy zastosowaniu art. 69 § 2 Regulaminu Senatu – złożyć własny projekt ustawy dla realizacji celu wskazanego w uzasadnieniu projektu ustawy, którą odrzuca (można zastosować metodę kopiuj i wklej).

Bo w uzasadnieniu uchwalonej ustawy czytamy:

Intencją projektowanych zmian jest wyeliminowanie potencjalnych wątpliwości związanych z wykonaniem przez Rzeczpospolitą Polską zobowiązań wynikających z decyzji wykonawczej Rady (UE) nr 9728/22 z dnia 14 czerwca 2022 r. w sprawie zatwierdzenia oceny planu odbudowy i zwiększania odporności dla Polski (zwanej dalej „decyzją wykonawczą Rady (UE)”), na mocy której zatwierdzony został tzw. Krajowy Plan Odbudowy i Zwiększania Odporności (KPO), przewidujący realizację, w drodze odpowiednich zmian legislacyjnych, reformy wzmacniającej niezależność i bezstronność sądownictwa oraz zapewniającej odpowiednie środki prawne umożliwiające ponowne rozpoznanie spraw rozstrzygniętych uprzednio przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego.

Ale w punkcie (45) decyzji wykonawczej  Rady (UE) z 1 czerwca 2022 r, stwierdzono wyraźnie:

“Aby wzmocnić niezależność i bezstronność sądów ustanowionych ustawą oraz niezawisłość i bezstronność sędziów powołanych na podstawie ustawy zgodnie z art. 19 TUE, wszystkie sprawy dyscyplinarne dotyczące sędziów powinny zostać przekazane przez obecną Izbę Dyscyplinarną polskiego Sądu Najwyższego innej izbie tego samego Sądu spełniającej wymogi niezależności, bezstronności i ustanowienia ustawą, zgodnie z art. 19 ust. 1 TUE.”

Jako żywo Naczelny Sąd Administracyjny nie jest tym samym sądem co Sąd Najwyższy.

Aby zatem zrealizować cel ustawy o Sądzie Najwyższym wskazany w uzasadnieniu poselskiego projektu ustawy (uchwalonego i przekazanego Senatowi), Senat nie powinien projektować poprawek, tylko odrzucić ustawę w całości bez poprawek przy jednoczesnym skierowaniu do Sejmu projektu ustawy obejmującej poprawki zgłaszane przez opozycję w Sejmie oraz dodatkowo zmieniające zasady powoływania członków Krajowej Rady Sądownictwa. Należy to zrobić odrębną ustawą (zainicjowaną przez Senat) dla uniknięcia zarzutu, że poprawki wykraczają poza materię procedowanej ustawy.

CZYTAJ SZCZEGÓŁOWE UZASADNIENIE