Otrzymałem uzasadnienie wyroku Wyższego Sądu Dyscyplinarnego, który zmienił wyrok Sądu Dyscyplinarnego Wielkopolskiej Izby Adwokackiej i uniewinnił mnie od zarzutu popełnienia deliktu dyscyplinarnego polegającego na nieuczestniczeniu w szkoleniach i niewykazaniu odbycia określonej ilości szkoleń prowadzonych w formie wykładów za które przypisuje się określoną ilość punktów.
Muszę przyznać, że czytanie wywodów prawnych we własnej sprawie, zwłaszcza tych odnoszących się do formy orzeczenia, jest męczące. Uzasadnienie uniewinniającego wyroku jest obszerne a jego istota sprowadza się do przyjęcia przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny, że uczestnictwo w szkoleniach owszem tak ale nieuczestniczenie w szkoleniach i niewykazanie odpowiedniej ilości uzyskanych punktów nie stanowi deliktu dyscyplinarnego.
No i bardzo dobrze. Może skończy się to coroczne bieganie pod koniec roku w celu skompletowania odpowiedniej ilości punktów. Jeśli ten wyroku się do tego przyczyni, będę naprawdę kontent.
Warto było się odwoływać.
Z uwagi na treść art. 80 w zw. z art. 1 ust. 3 ustawy – Prawo o adwokaturze, definiowanie przez organ adwokatury obowiązku doskonalenia zawodowego jako między innymi „udziału w szkoleniu zawodowym organizowanym przez samorząd adwokacki lub w innych formach przewidzianych w uchwale” (§1) jako podstawy odpowiedzialności dyscyplinarnej (§ 19 uchwały) – jest niedopuszczalne i wykracza poza zakres kompetencji do uchwalenia aktu prawa wewnętrznego dotyczącego „dopełnienia obowiązku zawodowego· adwokatów w zakresie doskonalenia zawodowego i uprawnień organów samorządu służących zapewnieniu przestrzegania tego obowiązku przez adwokatów”. Prawo o adwokaturze ani w art. 3 ust. l pkt 4, ani też w art. 58 pkt 12 lit. m nie przewiduje obowiązku zawodowego adwokata polegającego na udziale w doskonaleniu zawodowym organizowanym lub legitymizowanym przez władze samorządowe, rozliczanym na zasadach i w formach enumeratywnie wskazanych przez te władze. Obowiązek taki wprowadza dopiero w § 1 uchwała NRA nr 57/2011 – bez wątpienia akt prawa wewnętrznego. Akt taki nie może stanowić samoistnej prawnej podstawy materialnej orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności dyscyplinarnej z tytułu naruszenia obowiązku zawodowego.
Z faktu, że podlegającym ochronie konstytucyjnej interesem publicznym jest poziom świadczonej pomocy prawnej, nie wolno wyprowadzać wniosku, że jego zapewnienie może odbywać się z pogwałceniem ogólnych zasad odpowiedzialności o charakterze represyjnym. Te zaś, w wypadku nałożenia obowiązku szkolenia zawodowego i to obwarowanego sankcją dyscyplinarną o charakterze publicznoprawnym, wymagają wyraźnej podstawy ustawowej. Właśnie z tego powodu obowiązek ten formułowany jest wyraźnie i właśnie na poziomie ustawowym jako indywidualny obowiązek: stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 82a § I ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych, art. 17 ustawy Prawo o notariacie, art. 36 pkt. 2 ustawy o doradztwie podatkowym), stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w tym uczestnictwa w szkoleniach i innych formach doskonalenia zawodowego (art. 98 ustawy Prawo o prokuraturze), podnoszenia kwalifikacji zawodowych (art. 16 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji), stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w tym przez odbywanie obligatoryjnego doskonalenia zawodowego w każdym roku kalendarzowym (art. 8 ust. 2 ustawy o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym).
W konsekwencji, Wyższy Sąd Dyscyplinarny w składzie orzekającym w tej sprawie uznaje, że adwokat nie ponosi odpowiedzialności dyscyplinarnej za nierealizowanie obowiązku doskonalenia zawodowego w formie przewidzianej uchwałą NRA z 19 listopada 2011 r. Samorząd adwokacki, będący zdecentralizowaną formą wykonywania administracji publicznej wobec jego członków, jako podmiot władztwa publicznego jest w swoich działaniach związany obowiązującym porządkiem prawnym. Swobodzie samorządowego działania pozostawione są tylko sprawy określone jako domena „władztwa organizacyjnego”. Poglądu tego nie może zmieniać treść § 63 Zbioru Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu, w myśl którego adwokat obowiązany jest stosować się do obowiązujących uchwał i innych decyzji władz adwokatury. Powyższa zasada deontologiczna może znajdować zastosowanie wyłącznie w wypadku tych uchwał i decyzji, które przeszły pomyślnie test zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym. By stanowić wewnętrznie wiążące reguły postępowania, muszą one być podjęte w zgodzie nie tylko z prawem wewnętrznym, ale przede wszystkim z prawem publicznym, w tym wypadku z art. 92 ust. 3 konstytucji.
Sądy Dyscyplinarne nie są od liczenia godzin wykładowych.
Warto wspomnieć, że Wyższy Sąd Dyscyplinarny w składzie, w którym powyższy wyrok został wydany, podzielił całkowicie stanowisko wyrażone przez Kol. Radosława Baszuka w artykule: Sądy Dyscyplinarne nie są od liczenia godzin wykładowych, Dziennik Gazeta Prawna” – dodatek „Prawnik” z 27 marca 2015r.
jmm
[button title=”ZAPOZNAJ SIĘ Z TREŚCIĄ ODWOŁANIA OD ORZECZENIA SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI” width=”100%” url=”HTTP://mclawyer.ayz.pl/jmm/2017/02/02/308/” bgcolor=”#5a8079″ align=”center” fonticon=”fa-anchor” iconalign=”right”]
[rule type=”basic”]
Pobierz Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego w formacie .pdf
Albo, odśwież stronę i zaczekaj na załadowanie czytnika
[rule type=”basic”]
Otwórz i pobierz w formacie .pdf
