8 listopada 2011 r. Prezes Naczelnej Rady Adwokackiej zawarł porozumienie o szkoleniu aplikantów adwokackich w trakcie praktyki jaką odbywają w sądach i prokuraturach z Krajową Szkołą Sądownictwa i Prokuratury reprezentowaną przez jej dyrektora Leszka Pietraszko.
Podstawą prawną do zawarcia takiego porozumienia jest Art. 76 ust. 1-a Prawa o adwokaturze. Tyle tylko, że przepis Art. 76 ust. 1-a Prawa o adwokaturze, upoważnia Naczelną Radę Adwokacką do zawarcia porozumienia z Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury a nie z Krajową Szkołą Sądownictwa i Prokuratury.
Otóż Ustawa z dnia 29 stycznia 2009 r. o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, uchyliła ustawę o Krajowym Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury z dniam wejścia w życie, tzn. z dniem 4 marca 2009 r.
Przepis Art. 76 ust. 1-a Prawa o adwokaturze wprowadzony został w życie Ustawą z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy – Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych i ustawy – Prawo o notariacie, która weszła w życie z dniem 25 marca 2009 r.
Nie trudno zauważyć, że Art. 76 ust. 1-a Prawa o adwokaturze dał Naczelnej Radzie Adwokackiej kompetencję do zawierania porozumienia o szkoleniu aplikantów adwokackich z instytucją, która już od trzech tygodni nie istniała.
Zabawne.
I źle swiadczy raczej o ustawodawcy niż o Krajowej Szkole Sądownictwa i Naczelnej Radzie Adwokackiej. Niemniej taka “kucha” instytucjom odpowiedzialnym za szkolenie młodzieży prawniczej zdarzyć się nie powinna.
Co więcej, sprawa jest poważna również dlatego, że o ile Krajowe Centrum Szkolenia Kadr Sądów Powszechnych i Prokuratury było jednostką budżetową finansowaną wprost z budżetu panstwa pozostającego w dyspozycji Ministra Sprawiedliwości, to do Krajowej Szkoły Sądownictwa i Prokuratury stosuje się przepisy o szkolnictwie wyższym. Zgodnie z przepisem Art. 15 ust. 1 Prawa o szkolnictwie wyższym, finansowanie szkolnictwa zapewniają władze publiczne. A więc nie Adwokatura.
Przy nowelizacji Art. 76 ust. 1-a Prawa o adwokaturze nie wolno zatem dopuścić do potraktowania nowelizacji jako sprostowania “redakcyjnego błędu” ustawdawcy, ale podjąć i nagłośnić sprawę finansowania aplikacji adwokackiej.
Aby już nie dociekać, kto zawinił, że Naczelnej Radzie Adwokackiej (a także Krajowej Izbie Radców Prawnych) dano kompetencje do zawierania porozumień z nieistniejąca instytucją; aby nie dociekać, czy adwokaci i radcowie zauważyli tę legislacyjną wpadkę ustawodawcy i dyskretnie milczeli, czy też byli jej nieświadomi i podpisywali porozumienia bez upoważnienia ustawowego z Krajową Szkołą Sądownictwa – no i aby nie postulować, kto ma opracowac projekt zmiany ustawy oraz nie dopuścić do dego, że armia urzędników będzie nad tym projektem pracowała rok czasu za niewyobrażalne pieniądze, przedstawiamy (w formie prezentu dla Adwokatury Polskiej), odpowiedni projekt nowelizacji ustawy:
Wpis oryginalny na maclawyer.pl
Jerzy Marcin Majewski